Gepidzi byli wschodniogermańskim plemieniem, które mówiło tym samym językiem co Goci, choć prawdopodobnie innym dialektem. Pierwsze jednoznaczne ślady archeologiczne tej grupy etnicznej pochodzą z II–III wieku i można je prześledzić aż do ujścia Wisły.
Prawdopodobnie pochodzili ze wschodnich Niemiec i uważali się za bogatych i hojnych. Po raz pierwszy pojawili się w Kotlinie Karpackiej w III–IV wieku, w okolicach rzeki Someș. Nigdy nie mieszali się z innymi plemionami, a relacje między nimi były napięte. Często dysponowali znaczną siłą i walczyli z Gotami oraz innymi ludami o strategiczne terytoria.
Gepidzi początkowo żyli we wspólnotach wiejskich, zorganizowanych w system federacji plemiennej. Władzę sprawowało zgromadzenie ludowe – związek sił zbrojnych. Króla wybierano tylko w wyjątkowych, historycznych momentach. Po utworzeniu królestwa Hunów, Gepidzi zostali przez nich podbici, jednak zachowali swoją tożsamość – zostali sojusznikami Atylli. Po jego śmierci prawdopodobnie przejęli skarbiec Hunów i zajęli znaczne obszary, zostali także uznani przez Cesarstwo Bizantyjskie. Cesarz przywitał Gepidów jako sojuszników, a dzięki kontaktom handlowym zaczęli się bogacić. Kolejne podboje i porażki, wielkie zmiany geopolityczne oraz wewnętrzne konflikty osłabiły władzę centralną i doprowadziły do powstania wielu królewskich ośrodków. W efekcie w VI wieku powstał jednolity regiment. W połowie VI wieku Gepidzi zajęli bizantyjskie miasto Sirmium, gdzie założyli swój dwór królewski i skarbiec. Bizancjum odebrało im coroczne wsparcie i zawarło sojusz z Longobardami, przekazując im ważne terytoria w dawnej pogańskiej Panonii. Oba plemiona germańskie – Gepidzi i Longobardowie – toczyły wojny przez około 30 lat. Słabiej uzbrojeni Gepidzi ponieśli porażkę w starciu z jazdą longobardzką. Utracili terytoria bizantyjskie, ale zachowali Sirmium, gdzie wybito pierwsze w Kotlinie Karpackiej wczesnośredniowieczne srebrne monety.
Później Bizancjum zerwało również sojusz z Longobardami i zaatakowało Gepidów razem ze swoimi nowymi sojusznikami – zachodnimi, koczowniczymi plemionami Awarów. Armia Gepidów poniosła druzgocącą klęskę, ich król został zabity, a skarbiec przewieziono bezpiecznie do Konstantynopola. Ludność przeniosła się do Włoch. W wyniku masowej okupacji przez Awarów, Gepidzi zostali niemal całkowicie zniszczeni – przetrwały tylko niewielkie ośrodki w Siedmiogrodzie. Jednak w VII wieku także te niewielkie grupy uległy asymilacji z innymi etnosami regionu. Najważniejsze odnalezione groby gepidzkie znajdują się w miejscowości Szilágysomlyó w Siedmiogrodzie, gdzie pochowano królewskie skarby – prawdopodobnie z czasów panowania Hunów.
